บทที่ 2 บทนำ 2

สุดท้ายภูวิณจำเป็นต้องเลิกดื่มแล้วเดินเซเกาะราวบันไดขึ้นไปบนบ้าน โดยมีแม่และหลานสาวนอกไส้มาส่งถึงห้องนอน

“ใจคอจะนอนเฝ้ากันเลยไหม” เขาประชดเมื่อทิ้งตัวลงนอนแล้วทั้งสองก็ยังไม่ยอมออกไปจากห้อง

“อาวิณหลับก่อนสิ เดี๋ยวเอิงกับย่าพิศจะออกไปเอง” เด็กหญิงอรองค์บอก

“แล้วถ้ามานั่งเฝ้าอยู่แบบนี้จะหลับลงไหมล่ะ!” ดื่มให้เมาจนหลับมันง่ายกว่าอีก

“งั้นเอิงจะร้องเพลงกล่อมอาวิณเองค่ะ” ไม่พูดเปล่ากระโดดขึ้นเตียง แล้วนอนลงข้างๆ คนตัวใหญ่

“เฮ้ย ยัยเด็กบ๊องส์ลงไปเลย แบบนี้จะยิ่งนอนไม่หลับ” เขาดันร่างเล็กๆ นั้นให้ห่าง แต่เจ้าตัวกลับกอดร่างเขาไว้จากทางเบื้องหลัง

“อาวิณหลับตาก่อน แล้วหายใจลึกๆ ปล่อยลมหายใจออกช้าๆ” เด็กหญิงบอก เพราะตอนที่เธอทุกข์ทรมานจากการสูญเสียบิดานั้น นอนไม่หลับ อยากแต่จะร้องไห้ ย่าพิศก็สอนวิธีให้เธอนอนหลับ และตอนนี้เธอก็กำลังจะสอนอาวิณบ้าง

“จะมาสอนทำสมาธิอะไรตอนนี้”

“ทำตามที่หลานบอกสิ พูดมาก!” มารดาของเขาเดินมาเคาะกะโหลกให้อีก

ภูวิณเลยต้องเลิกโวยวาย แถมเขาก็รู้สึกเหนื่อยกับการเถียงคนทั้งสอง เพราะอย่างไรก็ไม่มีทางชนะ ไหนๆ ก็สบัดยัยตัวเล็กลงจากเตียงไม่ได้ สิ่งเดียวที่จะทำให้ทั้งสองออกจากห้องได้คือแกล้งหลับ เขาจึงหลับตาลง

“อาวิณไม่ต้องคิดเรื่องอะไรนะคะ สนใจแค่ลมหายใจตัวเอง หายใจเข้าท่องคำว่าพุทธ หายใจออกท่องคำว่าโธ

เขาก็รู้อยู่แล้ว เพราะมารดาสอนมาตั้งแต่เด็ก แต่ใช้ว่ามันจะได้ผลทุกครั้ง ยิ่งได้ยามที่ทุกข์ทรมานจากอาการใจสลายเพราะความรักด้วยแล้ว

พุทธ โธ พุทธ โธ พุทธ โธ พุทธ โธ พุทธ โธ พุทธ โธ

ครอกฟี่

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาในตอนใกล้ฟ้าสาง ได้ยินเสียงหายใจของใครบางคนดังอยู่ข้างกาย หันขวับไปมองก็เห็นว่าเป็นเด็กหญิงอรองค์หลับอยู่ข้างๆ เอาเท้าพาดบนขา หลับสบายจนน่าทุบ ส่วนมารดาของเขาหลับอยู่บนโซฟาเบดในมุมนั่งเล่น

ภูวิณค่อยๆ ยกขาเล็กๆ ของอรองค์ออกจากขาเขา แล้วลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ จัดการธุรส่วนตัวเงียบๆ ก่อนจะออกไปที่ไร่ เพราะนอนเต็มอิ่ม และอยากใช้แรงกายให้เหนื่อยเข้าไว้ จะได้ไม่ต้องพึ่งเหล้าให้เมาหลับ ไม่เช่นนั้นชีวิตอันแสนอิสระของเขาจะถูกตามควบคุมจากผู้หญิงต่างวัยสองคนนี้

ถึงจะรู้ว่าเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากให้ทั้งสองมากังวลด้วย โดยเฉพาะมารดา ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดที่ยังเหลืออยู่ บิดาของเขานั้นเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน พร้อมกับบิดาของอรองค์ อรรคพลเป็นรุ่นพี่ของเขาที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านอยู่ใกล้กัน อายุมากกว่าเขาห้าปี และทำงานเป็นหัวหน้าคนงานและเป็นผู้ช่วยของบิดาเขาด้วย

บิดาเขาที่นอกจากเป็นเจ้าของไร่ภูวิณ ยังรั้งตำแหน่งกำนันที่น่านับถือของคนในพื้นที่ ซึ่งมีคู่แข่งและศัตรูทางการเมืองท้องถิ่นอยู่พอสมควร สองเดือนก่อนการเลือกตั้งกำนันอีกวาระ ขณะไปทำธุระที่ในเมืองพร้อมกับอรรคพล จากนั้นก็แวะไปรับเขา ซึ่งวันนั้นไปปาร์ตี้วันเกิดเพื่อน ดื่มพอสมควรเลยไม่ได้ขับรถกลับเอง

ระหว่างทางกลับไร่เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม พ่อของเขาถูกลอบยิง ขณะที่อรรคพลเอาตัวบังเขาไว้จากกระสุน ทั้งสองเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ในขณะที่เขาไม่มีแม้รอยขีดข่วน และนั่นคือเหตุผลที่เขากับมารดาต้องรับเด็กหญิงอรองค์เข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัว

ส่วนคนร้ายลอยนวล เพราะไม่มีหลักฐานหรือเบาะแสใดๆ เกี่ยวโยงไปถึงคนก่อเหตุ นอกจากถนนที่เกิดเหตุไม่มีกล้องวงจรปิด และไม่ทิ้งหลักฐานอะไรที่จะสาวไปถึงตัวคนทำและคนบงการได้เลย

"""""""""""""""""